Dag 14: Hongaars eten, treinen

Na een kort nachtje moesten we met onze vermoeide hoofden onze backpacks (en extra tas vol met nieuwe-oude kleren) inpakken. Voor de laatste keer douchen in een superfijne douche en daarna uitchecken. Wel hebben we onze backpacks (en extra tas vol met nieuwe-oude kleren) daar gelaten want we wilden nog eten voor ons leven want dat kan zo goed in Boedapest :) Dat betekende; op naar de markthal. We wilden daarboven bij de kraampjes ontbijten. Jip en Yael namen gevulde aubergine (die van Yael was twee keer zo groot als die van Jip) en ik nam een Hongaarse worst met brood. Lekker licht verteerbaar ontbijtje, niet? Vervolgens hebben we op de bovenverdieping daar souvenirs geshopt dus we hebben daar aardig wat tijd doorgebracht. We kwamen weer eens te laat bij iets, namelijk een anime winkeltje vlak naast de markthal waar Yael nog wat wou kopen. Heel vreemd dat dat winkeltje om 12 uur 's ochtends op een zaterdag sloot maar okay.

Vervolgens gingen we op zoek naar Molnar's, want daar zou een van de betere kurtos kalacs te verkrijgen zijn. We zijn voor de laatste keer door de Vaci Utca gelopen, die gezellige straat met alle terrasjes en restaurantjes, en kwamen langs heel veel Soviet-gerelateerde dingen zoals Lenin boeken, en Soviet souvenirs. Eenmaal bij Molnar's mochten we gelijk een stukje kurtos kalacs proeven en het was superlekker. Kurtos kalacs is een typische Hongaarse snack (ook al zagen we het ook in Praag). Het is een soort van deegrol op een stok en daar kunnen dan verschillende dingen overheen gestrooid worden, pitjes, zaadjes, suiker, kaneel. Wij hadden er eentje met kaneel en oooh het was zo lekker. Inmiddels was het al bijna 1 uur en we wilden wel ruim op tijd zijn op het station zodat we niet weer hoefden te stressen om het feit of we de trein zouden halen of niet. Dus we hebben onze backpacks (en extra tas vol nieuwe-oude kleren) opgehaald en zijn met de metro vanaf Kalvin Ter naar Budapest Keleti gegaan. Daar hebben we bij de Spar nog onze laatste Hongaarse forinten opgemaakt aan eten voor in de trein. Toen we eenmaal op het station waren, stond de trein naar Zagreb er al dus we konden lekker, zonder stress, gaan zitten op onze gereserveerde plaatsen. De reis naar Zagreb was comfortabel, lichtelijk saai, maar wel fijn want we waren natuurlijk nog steeds supermoe. Onze nachttrein, waar we al voor gereserveerd hadden (betaald), van Zagreb naar Split zou om 21:45 vertrekken, en onze trein vanaf Boedapest zou om 20:45 aankomen. Geen probleem dus, zou je denken. Maar toen: plot twist! Er waren werkzaamheden op het spoor, dus iedereen uit de trein moest ergens op een ministation in the middle of nowhere uitstappen en bussen ingaan. Die bussen zouden het stukje wat de trein dus niet kon rijden, overlappen. Wij zaten natuurlijk in de laatste, halflege, slome bus, en ruim een uur later konden we weer de trein in. Hierdoor had de trein dus al aardig wat vertraging. De busrit was wel oke hoor, daar niet van. Zo zie je echt nog wat van Hongarije en Jip en ik hebben lekker busritachtig 'wie ben ik' gespeeld. Maar we zaten dus al een beetje in de stress hierdoor. Vervolgens stopte de trein voor een, zo leek het, eindeloze tijd aan de grens van Kroatië voor paspoortcontroles etc. Volgens de conducteur zou de trein pas na tienen aankomen in Zagreb, veel te laat voor de nachttrein dus. Toen moest ik, als bellen-hater, bellen naar een of ander nummer die achter op onze reservering stond. Gelukkig kon je bij dat nummer kiezen voor de optie Engels. Na twee keer het verhaal te hebben uitgelegd aan twee verschillende mensen, kregen we te horen dat ze niks konden doen voor ons, omdat de nachttrein vanuit Zagreb een Kroatische trein is, en zij alleen over Hongaarse treinen gingen. Dus kreeg ik een nummer van de kroatische treinenservice, waar ik in de wacht werd gezet. Na 6 minuten van zo'n duf, maar in zo'n situatie komisch, wachtmuziekje, kreeg ik eindelijk iemand aan de lijn. Een Kroat die "a lizzel" Engels sprak. Ik dus nog een keer, heel langzaam, het hele gedoe herhalen en gelukkig begreep hij het wel. De nachttrein bleek te wachten op onze trein, gelukkig! ("Wee-ting. Ze treen is wee-ting, okay?") Wij natuurlijk heel erg opgelucht, en alle andere mensen die ook die nachttrein hadden ook, nadat wij ze hadden ingelicht. Allemaal Nederlanders, toevallig.

Uiteindelijk kwamen we om 10 uur aan op Zagreb, toch nog wat eerder dan we hadden geanticipeerd. Alsnog moesten we rennen naar de trein, natuurlijk. En rennen om eerst Yaels wagon te vinden, en daarna die van mij en Jip. Yael had namelijk een goedkope drie-euro-stoel gereserveerd, terwijl Jip en ik een 10-euro-bed hadden, omdat we echt niet nog zo'n beroerde nacht wilden. Die wagons zijn echt niet logisch ingedeeld, trouwens. Van 4 naar 2 naar 142 naar weetikveelwat. In ieder geval, eind goed al goed, want we zaten alledrie veilig en wel in onze bestemde wagons. Jip en ik sliepen in een coupé met vier meisjes uit Chili die heel behulpzaam waren met onze backpacks en dekens halen enzo. Wel lagen Jip en ik helemaal op de onderste bedden, die het krapst waren omdat de rugleuning daar nog zit. We kregen gratis water van de conducteur en hij nam ieders kaartje in om te checken en om iedereen op tijd wakker te maken de volgende ochtend. Na nog een tijdje uit het raam te hebben gehangen in het gangpad en genoten te hebben van het echte interrail-gevoel en, eindelijk, het echte nachttrein-gevoel, ben ik op m'n bedje gaan liggen. Ik heb nog een stukje in The Fault In Our Stars gelezen, die ik in Praag heb gekocht. Jip sliep al, en al heel snel lag ik ook als een blok te slapen.

Ja, deze dag was leuk, lang, lekker, maar ook zeker hectisch.

Liefs